Moulin Blues #35 Zaterdag 07 mei Ospel (NL) (06/07-05-2022) report & photo credits: Freddie info club: Moulin Blues © Rootsville 2022

Ook bij "Moulin Blues" is het door Corona een paar jaar kommer en kwel geweest. Nu alles stilaan naar het nieuwe normaal leek te gaan kreeg deze organisatie een nieuwe mokerslag te verwerken toen hun medewerker van het eerste uur plotseling kwam te overlijden. Fons Daamen was ruim dertig jaar een stuwende kracht en boegbeeld van het festival. Een leegte laat hij zonder meer achter maar Fons zal hier altijd in de harten blijven en voor eeuwig en altijd over "Moulin Blues" blijven waken. Backstage werd dan ook sereen hulde gehouden aan deze Moulin Bluesman in hart en nieren. Je zou de foto op het hoofdpodium hebben verwacht maar deze eenvoud is Fons ten voeten uit. Nieuwe start en nieuwe locatie en zo zijn de blues liefhebbers hier terug vertegenwoordigd voor een 2 daags feestje met maar liefst 26 bands.

"Moulin Blues" kende zijn oorsprong in 1986 en draait zo al enkele decennia mee op het hoogste niveau. Een festival dat van één dag in 1995 evolueerde naar een 2-daagse en steeds op de eerste plaats staat met het brengen van nieuwe ontdekkingen. Ook anno 2022 werden er nog op het laatst aanpassingen doorgevoerd maar staat alles hier op het tweede weekend van mei klaar om ons een feestje te bezorgen en dit al voor de 35ste keer.

Ik had me aangesloten bij het "Gevarenwinkel" convooi waarvan er drie de trip maakten per fiets. Straf dacht ik toen, achteraf moest ik evenwel mijn visie even bijstellen ;-) Zoals verwacht stond de camping al zo goed als vol maar konden we toch nog net "Gevarenwinkel City" opbouwen en dit zelfs met als buren onze Waalse vrienden van "DLB on Stage". Ook aanwezig waren reeds die van "Goezot", "Move2Blues", "Oetslovenblues" en de "Blueshappening" van Zelzate. Ook de vertrouwde delegatie van "Blues Peer" was aanwezig. Tijdens dag 2 zouden ook die van "be-Mine Blues" en de opperduvel van "Duvel Blues" ten tonele verschijnen. Uiteraard zijn de Nederlandse festivals ook aanwezig zoals die van "Traffic Live" en "Keeping The Blues Alive". Uiteraard zal ik er wel een paar vergeten zijn maar het kon ook niet anders tijdens de algemene volkstoeloop hier op "Moulin Blues".

De aftrap op vrijdag 6 mei werd voorbehouden voor de Nederlandse blues formatie "Dynamite Blues Band" en de "MC" hier op de mainstage is Stephan Hermsen en alvorens er aan te beginnen mocht ook de burgemeester haar zegje doen. Toch voor ons Belgen alweer een tijdje geleden dat we van Wesley van Werkhoven, J J van Duijn, Renzo van Leeuwen en Jan Aandewiel hoorden. Een band die als een fenix kwam te herrijzen uit de as van "Big Blind". Als de "Dynamite Blues Band" wonnen ze in 2018 de "Dutch Blues Challenge" en waren we met "Rootsville" getuige toen ze op de Azoren tijdens de "European Blues Challenge" in 2019 de derde plaats zagen te veroveren.

Liefhebbers van de "Red Devils" en Lester Butler zullen hun explosieve cocktail van Blues, Rhythm & Blues en rock ’n roll ten zeerste kunnen waarderen. Hun digitale legacy bestaat op dit ogenblik uit 3 albums, "Kill Me With Your Love", "Shakedown & Boogie" en het in 2019 uitgebrachte "Medicine". Ook hier met nummers als "You Don't Love Me No More", "Boogie Trough The Night" zat de sfeer er al onmiddellijk in. Tegen de tijd dat "She's Dynamite" en uiteraard "Automatic" uit de speakers galmden was deze "Moulin Blues" al meteen onder het juiste gesternte ingezet.

Van het hoofdpodium verhuizen we naar het "Moulin Blues Café" voor de band "Ticket West", voor mezelf nog een onbeschreven blad. De broers Pascal en Walter Wilhem gingen in eerste instantie hun eigen weg maar gingen later de studio in en brachten met "High Class" hun debuutalbum uit. In 2021 brachten ze "Cab Driving Man" uit en laten ze zich inspireren door West Coast en Chicago blues. ondertussen zijn ook de eerste nummers uitgebracht van hun nieuwe album. Aan hun zijde hier op het podium stond ook de Nederlandse harper Thomas Toussaint wie uiteraard ook steeds een meerwaarde betekent.

Terug richting hoofdpodium voor mijn tweede kennismaking met "Errol Linton". Het was 2018 toen we op de "Southern Bluesnight" hem een eerste keer hoorden.  Met reggea dat in zijn DNA verweven zit brengt deze Errol Linton blues met een lichte Jamaicaanse toots en dat gaat er uiteraard altijd wel in als zoete broodjes.

Geen al teveel drukdoenerij maar gewoon straight blues in een soms Jamaicaans jasje. Neem nu een nummer als 'Mama Said', dat is van het soort waar elke blues liefhebbers kan van genieten. Ook nummers als 'Stressed Out' en "City Blues" huisvesten niets minder dan pure klasse. Soms jazzy, dan weer bijzonder bluesy maar zonder meer een 'bullseye'. Meer heel veel ritmeveranderingen komt deze harper ook soms in het straatje van Wets-Coast terecht. "Shake'm All Down" en het ophitsende "Boogie Woogie" deden de rest met een regelrechte tearjerker als toetje.

"Trainman Blues" komt uit Denemarken en bestaat in eertse instantie uit Richard Farrell. Via "Straight Shooter Records" mochten we in 2018 het album "Trainman Blues" ontvange nen konden zo al een indruk krijgen van de blues van deze band. Bij hem horen ook nog het best bewaarde geheim van Denemarken in de persoon van Joachim Svensmark en Thomas Crawfurd (drums). Een jaartje later kwam ik deze "Trainman Blues" terug tegen op de "EBC" in Ponto Delgado.

In 2018 wonnen ze de award van "Best Blues Album" tijdens de jaarlijkse Deense Music Awards. In zijn eigen stijl konden wij althans genieten van zijn subtiele nummers met aan zijn zijde een steengoede gitarist. Zo gaat een nummer als "Skulls Grosses & Bones" er vlot bij me binnen. Songs als "Better Every Day" en "Spice Of Life" maken dat je niet anders kan dan van zijn blues te houden.

Op het grote podium staat nu "Laurence Jones" op ons te wachten en de Nederlandse gitaarfreaks hun hartje zal nu wel een beetje sneller beginnen slaan. Laurence, ook al kennen we hem al jaren, wordt nog steeds bij het groepje "jongeren" gerekend.

Sinds zijn ontdekking op zeer jeugdige leeftijd is Laurence Jones wat uitgeweken richting rock maar is al bij al nog steeds een impossante gitarist. Tegen beter weten in zou je kunnen zeggen van 'alles komt terug'. Wel een beetje ongewoon om dit gitaarwonder zo vroeg op de affiche te zien. In Nederland is deze Laurence Jones nog steeds hot en dat kan je opmaken uit nummers als "Mistreated" en "Heart is on Fire". Moulin Blues kon zich weerom verwarmen op de tonen van "Everything's Gonna Be Alright" en dus wij ook.

De "Gumbo Kings" zijn een vijfkoppige band die de groove van New Orleans combineren met ruige deltablues en de melodie van soul uit het oude Memphis. De band is hun liefdesbaby, en het doel is om met deze band de passie voor de muziek over te brengen door middel van een energieke live show. Uit prachtige gitaren komt nog prachtigere muziek met nummers als "Something On My Mind" en "Lay Down My Soul" is voor mezelf hun "Gumbo Sound" meer dan binnen gekomen.

Na hun 'intro" beginnen ze eraan met "Quarter Master" en na "Leave It Alone" was ik ervan overtuigd dat hier een ruwe diamant aan het ontbolsteren was. Een eerste ontdekking ook hier op "Moulin Blues". 'Hot Damn" en "Great God Allmighty" waren daar de bevestiging van.

Een nu een muzieksensatie uit het hoge noorden. Een combinatie van Denen en Zweden, onder de noemer "The Kokomo Kings". De band bestaat uit Martin Abrahamsson (vocals and guitar), Magnus Lanshammar (bass and (guitar), Ronni Boysen (guitar) en Daniel Winerö (drums).

Partymuziek om de avond af te sluiten. Je neemt een grote emmer ongepolijste Mississippi juke joint blues en je mengt het met wat “laid back down home blues”. Hierbij een snuifje swamp pop, hillbilly en een vleugje gospel, en je hebt de muziek van de Kokomo Kings. Gewone, pure muziek, gemaakt om stevig de benen te strekken.

Swingen en shaken dat is het motto van "The Kokomo Kings" en dat werd er dan ook duchtig gedaan te beginnen met ‘She’s Steaming Candy’. Meteen de toon zetten voor de rest van de gig dus. Aan topsnelheid volgden de songs elkaar op, niks slechts en allemaal “standing” gelijk ze zeggen. Wat te denken van ‘Girls I’ve Never Kissed’, ‘To Good To Stay Away’, ‘Pillow of Gold’, ‘Silicone Brain’, ‘Fooled By City Lights’ of ‘Heatwave’. Alles afkomstig van die fameuze bovenste plank. zelfs de rock 'n roll op "Buckle Up".

Met Lindsey Beaver & Brad Stivers hebben we in het verleden een niet zo prettige ervaring mee op gedaan. In de mate dat we in 2018 na het uitbrengen van een knappe plaat deze "Lindsey Beaver" in het vet hadden aangevinkt maar helaas amper na één concert in België ze er meteen de brui aangaf.

Voor deze "Lindsey Beaver & Brad Stivers" neem je vanvond 3/4 maatjes "Ragtime Rumours" en een shot Thomas Toussaint en je komt tot een explosieve cocktail. Je zou Lindey achter de drums verwachten maar die eer was weggelegd voor Sjaak Korsten zonder zijn imposssante basdrum. Lindsey besloot haar skills op de sixstring te laten hoern. Hun gezamelijk album was meteen een schot in de roos getuige ook "Slim Picking" maar ook de tearjerker "I Believe" kon gesmaakt worden. Van de Ragtimer Rumours tekenden ook present Yom Jansen en Thimo Gijezen, deze laatste vanavond op bas.

Lindsey en Brad hadden hier op "Moulin Blues" getekend voor een dubbele set zodat het "Moulin Blues Café" ook nog konden genieten van nummers als "Be Allright" en "Take It Slow". Slow was het allerminst en op het einde barste de 'kleine' tent ook zo goed als uit zijn voegen.

"The James Hunter Six" hebben eerder dit jaar met "With Love" weerom een prachtig album uitgebracht. Op 16-jarige leeftijd verliet Hunter de school in Colchester, Essex en begon te werken voor de spoorweg, terwijl hij zijn bluesgitaar en zangvaardigheden als busker verbeterde. Zes jaar later speelde hij zijn eerste betaalde optreden in de Labchester Labour club. In de decennia daarna is James Hunter van singer-songwriter naar arbeider gegaan en weer terug. Na het uitbrengen van een album in 1986, werden Hunter en zijn band een populair onderdeel op het clubcircuit en radiogolven in het UK. Zijn soms krakende maar soulvolle stem is goed gerijpt samen met zijn muzikaliteit en het schrijven van liedjes.

In 1996 bracht hij "Believe What I Say" uit en in 1999 tekende hij bij "Ruf Records" waar "Kick It Around" werd uitgebracht. In begin van de 90-ties rekruteerde Van Morrison deze Hunter om back-up te zingen op de road touring en op twee albums, A Night in San Francisco en Days Like This. In de daaropvolgende jaren opende Hunter shows voor Aretha Franklin, Etta James, Willie Nelson en Tom Petty, en kopte clubs en theaters in Engeland, Europa, Australië en de Verenigde Staten.

Openen gebeurde hier vanavond met "Have A Little Faith In Me" en dat zullen we dan maar doen zeker. Vanavond werd deze "James Hunter Six" terug gebracht naar "Five". Veelal nummers uit de laatste albums zoals "Carina" uit het recentere "With Love". Bijna werd het hommeles toen James Hunter het te dicht komen van de camera als een irritatie begon te beschouwen. Uiteraard mooi voor het nageslacht maar een punt had hij wel.

Boogie Beasts, jawel je leest het goed. Wegens het vervelende "Corona beestje" hebben Rick Estrin & The Nightcats forfait moeten geven en toverden ze hier op Moulin Blues zomaar de "Boogie Beasts" hun hun hoge hoed. De Vlaams-Waalse alliantie blijven na al die jaren in een positieve flow zitten. In 2019 stonden ze hier ook al op de affiche maar intussen kwam er veel te veranderen in de groep. Nog net voor alles in lockdown ging konden we in 2020 nog genieten van de "Boogie Beasts 2.0". met toen de voorstelling van hun nieuwe gitarist & vocals Patrick Louis. Ook deze Patrick Louis gaat al heel wat jaartjes mee in de Belgische blues scéne.

Met Patrick Louis brachten Jan Jaspers, Gert Servaes en showbeest Fabian Bennardo vorig jaar hun album "Love Me Some" uit. Het werd toen op "Goezot in 't Hofke" voor de release een feestje van gewelste, iets wat hier vanavond zeker ook het geval zal zijn. Het werd even wennen vhebben meegebracht. Nummers als "Howl", "I Don't care" en "Like A Snake" maar de ambiance zat er wel in.

Op een foutje kan je deze 'professionals' als ze zijn niet meer betrappen maar na een dagje Moulin Blues is het rond dit uur alleen nog voor de 'Last Mohicans' die het Belgische bier hebben weten te overleven. Ook voor de resterende vierders werd het een "Favorite Scene" en konden die van de "Boogie Beasts" stellen van yuo're Mine all Mine...Morgen dag 2 dus oogjes dicht en snaveltjes toe...